Джонатан Свифт - Падарожжы Гулiвера (на белорусском языке) Страница 15

"Кажуць, што на полi было не больш за дваццаць тысяч пехацiнцаў i тысяч шэсць кавалерыстаў, але я нiколi не мог бы пералiчыць iх - такую вялiзную прастору займала гэтая армiя. Я глядзеў на парад здалёк, бо iнакш я нiчога не ўбачыў бы, акрамя ног.

Гэта было вельмi велiчнае вiдовiшча. Мне здавалася, што каскi коннiкаў дастаюць да хмараў. Зямля гула пад капытамi коней. Усе кавалерысты па камандзе агалiлi шаблi i махнулi iмi ў паветры. Хто не бываў у Брабдынгнегу, хай нават i не спрабуе ўявiць сабе гэты малюнак. Шэсць тысяч маланак адначасова ўспыхнулi з усiх бакоў небасхiлу. Куды б мяне нi закiнуў лёс, я нiколi не забуду гэтага".

Пра каралеўскую кухню Гулiвер у сваiм журнале напiсаў усяго некалькi радкоў:

"Я не ведаю, як перадаць словамi гэтую кухню. Калi я праўдзiва i шчыра буду апiсваць усе гэтыя катлы, гаршкi, скавародкi, калi я паспрабую расказаць, як кухары падсмажваюць на ражне парасят велiчынёй з iндыйскага слана i аленяў, рогi якiх нагадваюць раскiдзiстыя кроны вялiзных дрэў, мае суайчыннiкi, бадай што, не павераць мне i скажуць, што я перабольшваў, як гэта робяць усе падарожнiкi. А калi я дзеля перасцярогi што-небудзь зменшу, усе брабдынгнежцы ад караля i да апошняга вучня кухара пакрыўдзяцца на мяне. Таму я лiчу за лепшае памаўчаць".

10

Часам Гулiверу хацелася пабыць аднаму. Тады Глюмдальклiч выносiла яго ў сад i пускала пахадзiць сярод званочкаў i цюльпанаў.

Гулiвер любiў такiя адзiнокiя прагулкi, але часта яны заканчвалiся вялiкiмi непрыемнасцямi.

Аднойчы Глюмдальклiч пакiнула яго аднаго на зялёным лужку, а сама са сваёй настаўнiцай пайшла ў глыбiню саду.

Непрыкметна насунулася хмара, i буйны часты град пасыпаўся на зямлю.

Першы ж парыў ветру збiў Гулiвера з ног. Градзiны, вялiзныя, як тэнiсныя мячы, лупiлi яго па ўсiм целе. Так-сяк, на карачках, яму ўдалося дабрацца да градак з кменам. Там ён уткнуўся тварам у зямлю i, схаваўшыся пад нейкiм лiстом, перачакаў непагадзь.

Калi бура сцiхла, Гулiвер памераў i ўзважыў некалькi градзiн. Ён пераканаўся, што яны ў тысячу восемсот разоў большыя i цяжэйшыя за тыя, якiя яму даводзiлася бачыць дома.

Гэтыя градзiны так збiлi Гулiвера, што ён быў увесь у сiняках i дзесяць дзён адлежваўся ў сваёй скрынцы.

Другая прыгода была яшчэ больш небяспечная.

Ён ляжаў на траве пад кустом маргарытак, заняты сваiмi думкамi, i не заўважыў, што да яго падбег сабака аднаго з садоўнiкаў - малады, шустры сетэр.

Гулiвер не паспеў i крыкнуць, як сабака схапiў яго ў зубы, стрымгалоў iрвануў у другi канец саду i паклаў там ля ног свайго гаспадара, радасна вiляючы хвастом. Добра яшчэ, што сабака быў вучоны. Ён умудрыўся прынесцi Гулiвера так асцярожна, што нават не пракусiў на iм адзенне.

Бедны садоўнiк, убачыўшы каралеўскага Грыльдрыга ў зубах свайго сабакi, перапалохаўся да смерцi. Ён асцярожна падняў Гулiвера абедзвюма рукамi i пачаў распытваць, як ён сябе адчувае. Гулiвер ад перапалоху не мог вымавiць нi слова.

Толькi праз некалькi мiнут ён трохi апамятаўся, i тады садоўнiк занёс яго назад на лужок.

Глюмдальклiч была ўжо там.

Бедная, залiваючыся слязамi, яна кiдалася сюды-туды i клiкала Гулiвера.

Садоўнiк з паклонам уручыў ёй пана Грыльдрыга.

Дзяўчынка ўважлiва агледзела свайго выхаванца, убачыла, што ён цэлы i здаровы, i з палёгкай уздыхнула.

Выцiраючы слёзы, яна пачала дакараць садоўнiка за тое, што ён пусцiў сабаку ў прыдворны сад. Садоўнiк i сам быў не рады гэтаму. Ён бажыўся i кляўся, што больш нiколi не падпусцiць нiводнага сабакi - нi свайго, нi чужога - нават i блiзка да агароджы саду, хай толькi панi Глюмдальклiч i пан Грыльдрыг не расказваюць пра гэты выпадак яе вялiкасцi.

На тым i пагадзiлiся.

Глюмдальклiч маўчала, бо i сама баялася, каб каралева не раззлавалася на яе, а Гулiверу таксама не хацелася, каб прыдворныя смяялiся з яго i расказвалi адзiн другому пра тое, як ён пабываў у зубах нейкага шчанюка.

Пасля гэтага выпадку Глюмдальклiч цвёрда вырашыла не адпускаць ад сябе Гулiвера нi на хвiлiну.

Гулiвер даўно ўжо баяўся такога рашэння i таму ўтойваў ад сваёй нянечкi розныя дробныя прыгоды, якiя раз-пораз здаралiся з iм, калi яе не было паблiзу.

Аднойчы каршун, якi лётаў над садам, раптам каменем рынуўся на яго. Але Гулiвер не разгубiўся, выхапiў з ножан сваю шпагу i, размахваючы ёю, кiнуўся ў кусты.

Калi б не гэты спрытны манеўр, каршун, напэўна, панёс бы яго ў сваiх кiпцюрах.

Другi раз у час прагулкi Гулiвер залез на вяршыню нейкага пагорка i раптам правалiўся ў нару, выкапаную кротам.

Цяжка нават расказаць, як нялёгка было яму выбрацца адтуль, але ён усё-такi вылез сам, без чужой дапамогi, i нi словам нiводнай жывой душы не расказаў пра гэтае здарэнне.

Трэцi раз ён вярнуўся да Глюмдальклiч накульгваючы i сказаў, што вывiхнуў нагу. На самай жа справе, гуляючы i ўспамiнаючы сваю мiлую Ангельшчыну, ён напароўся на ракавiну смаўжа i ледзь не зламаў сабе нагу.

Дзiўнае пачуццё валодала Гулiверам у час такiх адзiнокiх прагулак: яму было i добра, i жудасна, i сумна.

Нават самыя маленькiя птушачкi зусiм не баялiся яго: яны спакойна рабiлi сваю справу - скакалi, мiтусiлiся, шукалi чарвякоў i казявак, як быццам Гулiвера i не было каля iх.

А то неяк адзiн смелы дрозд, весела цырыкнуўшы, падскочыў да беднага Грыльдрыга i выхапiў у яго з рук кавалак пiрага, якi Глюмдальклiч дала яму на снеданне.

Калi Гулiвер спрабаваў злавiць якую-небудзь птушку, яна спакойна паварочвалася да яго i старалася дзеўбануць у галаву цi ў працягнутыя рукi. Гулiвер мiмаволi адскокваў.

Але неяк ён усё-такi злаўчыўся, запусцiў тоўстую дубiну ў адну непаваротлiвую канаплянку, i тая ўпала як нежывая. Гулiвер схапiў яе аберуч за шыю i ўрачыста пацягнуў да нянечкi, каб хутчэй паказаць ёй сваю здабычу.

I раптам птушка ажыла.

Аказалася, яна не была забiта, а толькi аглушана моцным ударам палкi.

Канаплянка пачала крычаць i вырывацца. Яна бiла Гулiвера крыламi па галаве, па плячах, па руках. Ударыць яго дзюбай яна не магла, бо Гулiвер трымаў яе на выцягнутых руках.

Ён ужо адчуваў, як рукi яго слабеюць i канаплянка вось-вось вырвецца i паляцiць.

Але тут падаспеў адзiн з каралеўскiх слуг. Ён адкруцiў раз'юшанай канаплянцы галаву i занёс паляўнiчага разам са здабычай да панi Глюмдальклiч.

На другi дзень па загаду каралевы канаплянку засмажылi i падалi Гулiверу на абед.

Птушка была крыху большая, чым лебедзi, якiх ён бачыў у сябе на радзiме, i мяса яе было цвердаватае.

11

Гулiвер часта расказваў каралеве пра свае ранейшыя марскiя падарожжы.

Каралева слухала яго вельмi ўважлiва i аднойчы спытала, цi ўмее ён абыходзiцца з ветразямi i вёсламi.

- Я карабельны доктар, - адказаў Гулiвер, - i ўсё сваё жыццё правёў на моры. З ветразем я спраўляюся не горш за сапраўднага матроса.

- А цi не хочаш ты, мой мiлы Грыльдрыг, пакатацца на лодцы? Я думаю, гэта было б вельмi карысна для твайго здароўя, - сказала каралева.

Гулiвер толькi ўсмiхнуўся. Самыя маленькiя лодачкi ў Брабдынгнегу былi куды большыя i цяжэйшыя за першакласныя ваенныя караблi яго роднай Ангельшчыны. Не было чаго i думаць справiцца з такой лодкай.

- А калi я закажу для цябе цацачны караблiк? - спытала каралева.

- Баюся, ваша вялiкасць, што яго чакае лёс усiх цацачных караблiкаў: марскiя хвалi перавернуць i панясуць яго, як арэхавую шкарлупiну.

- Я закажу для цябе i караблiк i мора, - сказала каралева.

Праз дзесяць дзён цацачны майстар зрабiў па малюнку i ўказаннях Гулiвера прыгожую i трывалую лодачку з усiмi снасцямi.

У гэтай лодачцы маглi б размясцiцца сем весляроў звычайнай чалавечай пароды.

Каб праверыць гэту цацку, яе спачатку пусцiлi ў балею з вадой, але ў балеi было цесна, Гулiвер не мог нават паварушыць вяслом.

- Не бядуй, Грыльдрыг, - сказала каралева, - хутка будзе гатова тваё мора.

I сапраўды, праз некалькi дзён мора было гатова.

Па загаду каралевы цясляр зрабiў вялiкiя драўляныя ночвы даўжынёю трыста крокаў, шырынёю пяцьдзесят i глыбiнёю больш сажня.

Ночвы добра прасмалiлi i паставiлi ў адным з пакояў палаца. Кожныя два-тры днi ваду з iх вылiвалi, i двое слуг за паўгадзiны напаўнялi iх свежай вадой.

Па гэтым цацачным моры Гулiвер часта катаўся на сваёй лодцы.

Каралева i прынцэсы вельмi любiлi глядзець, як спрытна працуе ён вёсламi.

Часам Гулiвер ставiў ветразь, а прыдворныя дамы, размахваючы сваiмi веерамi, то наганялi спадарожны вецер, то ўздымалi цэлую буру.

Калi яны стамлялiся, на ветразь пачыналi дзьмуць пажы, i Гулiверу не так проста было справiцца з такiм моцным ветрам.

Пасля катання Глюмдальклiч несла лодку да сябе ў пакой i вешала на цвiк, каб яна прасохла.

А аднойчы Гулiвер ледзь не ўтапiўся ў сваiх ночвах. Вось як гэта здарылася.

Старая прыдворная дама, настаўнiца Глюмдальклiч, узяла Гулiвера двума пальцамi i хацела пасадзiць у лодку.

Але ў гэту хвiлiну нехта паклiкаў яе. Яна азiрнулася, адпусцiла пальцы, i Гулiвер выслiзнуў з рукi.

Ён бы абавязкова ўтапiўся або разбiўся, упаўшы з шасцiсажневай вышынi на край ночваў цi на драўляны памост, але, на шчасце, зачапiўся за шпiльку, якая тырчала з касынкi старой дамы. Галоўка шпiлькi прайшла ў яго пад поясам i пад кашуляй, i небарака павiс у паветры, замёршы ад страху, баючыся паварушыцца, каб не сарвацца.