Владимир Шитик - Шорахi чужой планеты (на белорусском языке) Страница 6

- Што карысцi з тае весткi? - прамовiў Камай, уражаны неверагоднасцю паведамлення Балачана. - Iх самiх даўно няма.

- Хто ведае? - не згадзiўся Балачан. - Калi я правiльна зразумеў, усё не так проста, як ты думаеш. Псторыя гэтай планеты нагадвае мне марсiянскую - тая ж паступовая страта атмасферы, абязводжванне, знiкненне ўмоў для жыцця. Але жыхары Каменнага мячыка падрыхтавалiся да такога павароту падзей. Мне здаецца, яны перасялiлiся ў iншае месца. Тое сузор'е, якое я ўбачыў, а дакладней, зорачка ў iм, вiдаць, i ёсць гэта месца. Сузор'е мне незнаёмае, але так i павiнна быць. Мы ж ведаем зоркi толькi па зямным уяўленнi. Адсюль сузор'i выглядаюць iнакш. Аднак, думаю, я змагу намаляваць яго, i нашы астраномы, знаўцы космасу дакладна скажуць, дзе гэта. Ну, ды гэта ўжо клопат спецыялiстаў. А мы сваю задачу, здаецца, выканалi, разгадалi сутнасць шорахаў.

- Цiкава... - прамовiў Камай i зiрнуў на Тарасевiча: - А ты што маўчыш?

Той пацiснуў плячыма.

- Каб не наш доктар, - засмяяўся Балачан, - я хутчэй за ўсё прайшоў бы мiма гэтага адкрыцця. Проста думаў бы, што мне ўся гэтая фантасмагорыя прывiдзiлася.

- Прышый-прысцябай, - буркнуў Тарасевiч, захоўваючы абыякавы выгляд.

- Кiнь ты, не блазнуй, - з прыкрасцю сказаў Балачан, - мы славу не дзелiм. Але менавiта ты непрыкметна падштурхоўваў мяне да адзiна правiльных дзеянняў. Я надта добра ведаю цябе, каб прапусцiць твой нават маленькi намёк. Ты сумняваўся, правiльна, таму i не гаварыў прама, але ты не выключаў, што справа прыме такi паварот. Цi не так?

- Выдумшчык!

- Памаўчы ты, - абурыўся Камай, - дай даслухаць. Згодзен, Балачан, шорахi - гэта бiятокi, якiя нi мы, нi Туравец не маглi расшыфраваць. Але чаму знiкала сувязь?

Балачан падумаў i адказаў:

- Гэтага я не ведаю. Спытаеш, як вернемся, у iнжынераў. Бо да нашага выпадку, спадзяюся, гэта дачынення не мае. - Ён устаў i сказаў: - Пайшлi, сябры, складзем паведамленне на Зямлю.

Балачан выйшаў першы, за iм крануўся Тарасевiч. Абодва спакойныя, будзённыя, быццам нiчога незвычайнага не адбылося. Камай паглядзеў iм услед i абурана i разам з тым з захапленнем сказаў:

- Крэмнi!..