Xoşbəxtliyin son həftəsi - Xaliq Azadi Məmmədov Страница 5

– Konspirasiya (gizlilik) qanunlarına əməl etməyə çalışsan da, uzaqdan tanımaq olur səni, – dedi. Yəqin,

nədənsə gözlərimə taxdığım qara şüşəli eynəyə işarə edirdi.

– Salam, Roza gülüm! Şadam səni gördüyümə, – dedim. Qucaqlaşdıq. Öpməyə qoymadı.

– Dayan, hövsələn olsun, – dedi.

Çantasından antiseptik salfetkalar çıxartdı. Üzünü-gözünü, dodaqlarını arxayın sildi.

– Bax indi buyura bilərsən, mənim əzizim! Mən sənin ixtiyarında! – dedi və yenidən boynumdan asıldı. Tanış və xoş nərgiz ətiri dodaqların şirinliyinə qarışaraq məni məst etmişdi.

Axır ki, maşına tərəf addımladıq. Qapını açıb, oturmamış, böyük gül dəstəsini arxa oturacaqdan götürüb ona təqdim etdim.

– Oy, necə də gözəldir güllər, əzizim! – deyərək məni qucaqlayıb öpdü.

Aralanıb əlavə etdi:

– Amma, bu güllər əgər elmi işin müdafiəsinə həsr olunubsa, tələsmisən. Müdafiəm qaldı gələn dəfəyə! Özüm sənə demədim telefonda.

– Mən gözəl Rozanı qarşılayıram, elmi dərəcəni yox! Bu buket də başqa bir gülü, Roza gülünü salamlamaq, “xoşgəldin!” demək üçün hazırlanıb.

Razı halda oturdu maşına.

– Bu gün hansı əfsanəni fikirləşmisən evdəkilər üçün?

– Hə, yaxşı yadıma saldın, mənə jurnal gətirdin?

– Əlbətdə! Budur, mənim kağızlarımla bir dəstədə. Qəribə xahiş etmişdin: iki jurnal olsun, fərq etməz adları. Amma, Moskvada dərc olunan olsun!

– Bu iki jurnal bu gecəki aeroport səfərimin izahının əsas süjetidir. Redaksiya göndərib bu jurnalları, mənsə qarşılamalıydım ki, alım onları!

Röza uzun-uzadı güldü bu sözlərimə.

– Ay sizi, kişilər! Nələri düşünə bilirsiniz! Evə qalxan kimi, yazacam kolleksiya dəftərimə. Maraqlıdır, hərdən sənin fantaziyalarını oxumaq.

– Nə qədər yığmısan o dəftərə mənim düşünmə və kəşv etmə qabiliyyətimin sübutlarını?

– Bilmirəm, çoxdur. Rəfiqələrim oxuyurlar. Gülməli alınır. Onların ərlərinin “janrları” bir az başqadır. Əsasən, “balıq tumağa gedirik”, “qarajda işimiz var” kimi nağıllardır.

– Aclığın yoxdur ki? – sual etdim.

– Mən yemək istəmirəm. Sən acsan, yəqin, axşam yeməmisən?

– Mən …acam! – Çiyinlərindən qucaqladım, – daxilimdə ac qurd hökm edir, “Rozanı ye!” – deyir.

– Qoy “ac qurd” evə kimi otursun sakit, qərəzsiz.

Axır, çatdıq şəhərə. Mənzilə birlikdə qalxdıq.

…Ayrılanda saat 6-nı ötmüşdü. Ona azacıq da olsa istirahət lazım idi.

6-cı hissə

Görüşmək istəyirdim, zəng etdim.

– Qızıl gülüm haralardadır? – dedim.

– Həyətdəyəm! Buldozer tək buraları eşirəm!

– Yer əkini yazda olur, bu gün isə ilk qar yağıb. Tələsməmisən ki?

– Məcburi əkindir. Yaxşı olardı, özünü çatdıraydın köməyə! – dedi Roza.

– Bir hadisə baş verməyib ki? – dedim.

– Ciddi bir şey yoxdur. Uzaqdasan?

– Filan küçəylə gəlirəm.

Üç dəqiqə keçməmiş Rozanın yanındaydım. Maşından düşüncə, gülə-gülə dediklərini eşitdim:

– Bax, gülmə mənə! Mənzilin açarını itirmişəm, bir saatdır axtarıram. Kömək edə bilsəydin…

– Əziz gülüm mənim! Haçan görmüsən ki, mən səni görəndə gülmək arzusuna düşüm? Səni görən anda mənim nəbzim çoxalır, sinəmdə ayrı arzular yaranır, səni başqa fonda görməyə çalışıram!

– O hansı fondur, məni görmək istədiyin?

– Təbiətin yaratdığı bəzəksiz, düzəksiz fon. Paltosuz, koftasız fon!

– O fonu yaratmaq çətin deyil. Amma, indi kömək lazımdır. Bax, dayanmışdım burada. Əlimdə də tək açar. Bir qadın və bir kişi xizəkdə oturmuş körpəni qabaqlarında itələyərək, yanımdan ötürdülər. Qırağa çəkildim ki, onlara yol verim. Girdim qarın içinə. Sonra çıxdım qabaqca dayandığım təmizlənmiş yerə. Qayıdanda, artıq, açar əlimdə yox idi.

Qarın qalınlığı 20 sm olardı. Roza hər yeri qatmışdı bir-birinə. Çətin olacaqdı burada açar axtarmaq.

– Onda, belə edək: sən dur burada, qoru bu sahəni. Mən 10 dəqiqəyə gəlirəm.

– Hara gedirsən? Bəs açar?

– Elə gedirəm “açar axtaran” dalıyca! – zarafat etdim. – Sən boş durma. “Mimino”-da sürücü-professorun qışqırdığı kimi qışqır, qoru bu sahəni: “Dost, yaxınlaşma bura! Burada iz var, iz var!” Əlinə də bir kərpic qırığı götür.

İş yerimdə yemək boşqabı enliyində ortası deşik ağır bir maqnit parçası vardı. Bir metrdə nə vardı – çəkirdi özünə tərəf. Onu götürüb gəldim.

Maqnitin kəndirindən tutub sürüklədim bu sahədə o baş-bu başa. Tez-tez qaldırıb təmizləyirdim qardan, zir-zibildən. Beş dəqiqə çəkmədi açar maqnitlə birgə qalxdı yuxarı.

– Sağ ol, əzizim! Qapını sındırmaqdan məni xilas etdin! Ehtiyat açarım var rəfiqəm gildə, onlar da bu saat yoxdurlar evdə. – dedi Roza.

Sonra pıçıltı ilə, “Bax, indi gedək evə. Hansı fonu istəsən, yaradaq! Mən canla-başla!” – dedi.

Axır ki, Roza elmi işi müdafiə edərək, fizika-riyaziyyat üzrə elmlər namizədi oldu. Arzusunun bir pilləsinə çatdı Roza. Sevindirici hal idi. Amma, bu sevindirici hadisənin digər tərəfi də var idi. Bu müdafiə məsələsi həm də o demək idi ki, Rozanın köçüb getmək vaxtı uzaqda deyil. Ona həmin institutda yer verəcəkdilər. Danışıq çoxdan olub. Buna görə də Roza öz yaşadığı mənzilini də iki ilə yaxın idi ki satmışdı. Pulunu alıb, göndərmişdi həmin şəhərdə tikilməkdə olan binaların birində yeni mənzil almaq üçün. Burada isə Rozaya məxsus mənzili satın alan onun iş yoldaşı olduğu üçün Rozaya gedənə qədər yaşamağa icazə vermişdi.

Rozayla keçən gözəl axşamlarımın, günlərimin sayı artdıqca mənim daxili dünyamın, psixoloji vəziyyətimin dəyişdiyini hiss edirdim. İş yoldaşlarım, tanış-bilişlər də son vaxtlar ünvanıma tez-tez “göz dəyməsin, sən elə, hey dəyişirsən!” – deyirdilər. Əvvəllər həmişə fikirli göründüyüm üçün belə sözləri bircə dəfə də eşitmək nəsib olmamışdı. İndi, yəqin, əhvalımın kök olmağı, deyib-gülməyimin çoxalmağı diqqətləri cəlb edirdi. Rozaya bu haqqda zarafatla dedim.

– Onda, variyant kimi deyim: çalış, məni saxla yanında, qoyma gedim buradan! – Gülə-gülə cavab verdi.

Əlbətdə, zarafat da olsa, gözəl təklif idi. Amma, tanışlığımızın birinci günündən Rozanın dilindən düşməyən planlarını, istəklərini yaxşı bilirdim. Olduqca kədərli bir səslə:

– Nə müddətdir, mənzilini də satmısan, kirayə qalırsan. Bu bir, ikincisi, sənin gündə

səsləndirdiyin arzuları hansı həvəslə dilə gətirdiyini bildiyim üçün səni burada qalmağa sövq etmək çətindir mənə! Yox, Roza! – dedim nədənsə. Hansı güclə dedim bu sözləri, Rozanın məndən ayrılıb uzaqlaşmasını? Hərənin bir cür olur axmaqlığı…

– Sağ ol, əzizim! Çətin olacaq sənsiz. Bəlkə də, qayıdıb arxaya, sənin yanına qaçdım! – sözünə ara verərək, gülümsədi. Sıxıldı sinəmə.

– Doğrusu, mən ağlıma gətirmirəm ki, sənin buradan getməyinlə hər şey bitəcək, tükənəcək. Nə olsa da, biz görüşəcəyik! – dedim.

–Belə də olacaq, əzizim! Mənim heç bir şübhəm yoxdur. Axı, tam ayrılığa biz dözə bilmərik və yol vermərik! Nə dərəcədə biri-birimizə bağlılığımızı çox gözəl bilirəm. İki yaşlı və müstəqil həyat tərzi olan insanın aralarında yarada biləcəyi ən gözəl, ən şirin hisslərin, məhəbbətin biz ikimizin aramızda olduğunu gizlətmək mümkünmüdür? İndi, sənin hərəkətin səni mənim üçün daha da qiymətli edir. Axı, başqası olsaydı, məni yüz dillə çalışıb saxlardı yanında.

– Mənim əziz Rozam, bilirsən ki, ürəyimdə, beynimin içində həkk olunubsan. Bilirəm, sonralar nələr düşünəcəm özüm barədə. Amma, sənin arzuların mənim üçün müqəddəsdir, hörmətə layiqdir. Tutaq ki, hansısa arqumentlər tapıldı, səni