Дэпэш Мод - Жадан Сергей Страница 24

– Ну.

– Ну, там, скажам, пажарныя. Або газавая служба. Камунальнікі, адным словам.

– Ясна, – кажу я. – І што ты напісала?

– Я напісала пра палівальныя машыны.

– Пра якія машыны?

– Пра палівальныя машыны. Тыя, што раніцай паліваюць вуліцы, бачыў?

– Бачыў, – кажу. – Ты што-небудзь ведаеш пра палівальныя машыны?

– У мяне перад гэтым была нейкая жахлівая ноч. Я амаль не спала. Прыйшла на ўрок – а мяне проста разрывае на шматкі, разумееш? Я ледзь не памерла.

– Ну, так пайшла б дахаты.

– Гэта ж іспыт.

– Папрасіла б тату, ён бы падагнаў пару бэтээраў, і ўсе праблемы.

– Табе лёгка казаць. У цябе тата не вайсковец.

– Да, – кажу, – дзякаваць богу.

– Яму, напраўду, вельмі падабаецца, калі я яго аб нечым такім прашу. Таму я яго ніколі і не прашу.

– Ага, – кажу.

– Гэта брат яго пастаянна доіць.

– У яго ёсьць брат? – пытаюся.

– У мяне ёсьць брат, – Маруся нарэшце распальвае люльку. – У мяне ёсьць старэйшы брат.

– Чаму я яго ніколі не бачыў?

– Я яго сюды не пускаю.

– Чаму?

– Я яго ненавіджу. Хоць раней вельмі любіла.

– І што здарылася?

– Ён чапляўся да мяне.

– Сур’ёзна?

– Сур’ёзна. Ён мяне некалі ледзь ня згвалціў, добра, што ўкураны быў – у яго проста нічога ня выйшла. А так, уяўляеш – мог бы стаць маім першым мужчынам.

– Да, – кажу, – бывае. А мой брат за мяне ў дзяцінстве заступаўся.

– А да мяне, – кажа яна, – у дзяцінстве ніхто не чапляўся. Баяліся...

11.00 – 12.00

– Ну, і што?

– Што?

– Ты пра палівальныя машыны нешта распавядала.

– А, так, – згадвае яна. Мы сядзім на балконе, Сабака сьпіць у кутку, а мы сядзім на нейкіх кілімчыках і глядзім у неба, Маруся зусім разгубленая, яна водзіць навокал пустымі вачыма, спрабуючы зачапіцца хоць за нешта, але ў яе гэта ня надта выходзіць, праўда, вось на мяне зьвярнула ўвагу, спрабуе нешта гаварыць. – У мяне відзежа была. Я ноч напярэдадні ня спала, разумееш, і тут гэтая работа. Адным словам, я напісала ім штосьці кшталту таго, я ўжо дакладна ня памятаю, але галоўная думка там такая была, што напраўду гэтыя палівальныя машыны, яны паліваюць зусім не вадой.

– А чым?

– Ты разумееш, – яе голас раптам робіцца сур’ёзны і напалоханы, – я калісьці раніцай прачнулася, вельмі рана, яшчэ шостай не было, і мяне нешта перамкнула, што трэба купіць малака, і я ўзяла нейкі тэрмас і ў тапках пайшла шукаць малако.

– А шостай ранку?

– Я ня ведала, – кажа яна, – што толькі шостая. Я проста выйшла на балкон, а было ўжо сьветла, гляджу – унізе праязжаюць гэтыя штукі, ну, – палівальныя машыны, я чамусьці падумала, што гэта малакавозы, яны ж падобныя, пагадзіся.

– Ну, не зусім.

– Чаму?

– Дзе ты бачыла, каб малакавозы палівалі вуліцы малаком?

– Малаком? – тут Маруся замаўкае, пэўна, у яе зараз зноў відзежа, але я пасьпяваю выцягнуць яе назад.

– Але, – кажу, – сапраўды падобныя. Прынцып такі самы. Нешта возяць сабе ў бочках. Пажарныя машыны таксама падобныя.

– І цыстэрны з нафтай, – кажа Маруся.

– Да, – кажу, – цыстэрны з нафтай таксама, у прынцыпе, падобныя да малакавозаў.

– Я тады падышла да палівальнай машыны са сваім тэрмасам, – працягвае Маруся, – і тут, ты разумееш што – у мяне трапіў струмень вады, ён ударыў акурат у мяне, у цела, у твар, на рукі, нават тэрмас з рук выбіў. І вось тут, ты разумееш, я паднесла рукі да твару, па іх сьцякала халодная вада, і панюхала іх. Ведаеш, чым яны пахлі?

– Чым? – пытаю.

– Газам.

– Якім газам?

– Ня ведаю, – кажа Маруся. – Але дакладна – газам. І я, ведаеш, што падумала – гэта ў прынцыпе магло быць зроблена наўмысна, разумееш – яны наўмысна падмешваюць у ваду для паліваньня танізуючы газ, скажам, для таго, каб, з аднаго боку, насельніцтва прастымуляваць перад пачаткам працоўнага дня, а зь іншага – скіраваць энэргію гэтага самага насельніцтва ў прадуктыўнае рэчышча, паколькі газ гэты павінен быў быць выраблены на аснове псыхатропных штук, народ бы па-свойму заводзіўся і весела валіў бы на вытворчасьць.

– І ты ўсё гэта напісала?

– Так, – кажа Маруся, – напісала. У мяне ж відзежа была. Я яшчэ пачала прыдумляць розныя варыяцыі на гэтую тэму, там, скажам, усе элементы, прысутныя ў газе, трапіўшы ў паветра, пачыналі дзейнічаць толькі праз 45 хвілін. І калі палівалкі выкідалі газ у паветра, напрыклад, а 6.15, да 7 ён дзейнічаў толькі часткова і быў якраз надзвычай шкодным для чалавечага арганізму.

– А гэта для чаго?

– Каб адрэгуляваць распарадак дня ў гарадох. Калі ты выпрэшся на вуліцу да 7 – ты хапаеш сваю пайку шкодных рэчываў і цябе цэлы дзень выкручвае, разумееш? Пры гэтым, калі ты выходзіш з дому, ну хаця б роўна а 7 – ты нармальна закачваешся правільнай сумесьсю і цэлы дзень кілбасішся ў імя дабрабыту бацькаўшчыны, выходзіць эканомна і рацыянальна.

– І ты ўсё гэта напісала?

– Ага.

– Ведаеш, – кажу я, – я б на тваім месцы ўсё-ткі пагаварыў бы з татам. Пара бэтээраў – і пра твой газ ніхто не даведаецца... Альбо адна вадародная бомба, – дадаю, падумаўшы.

12.00 – 13.00

– Не, – кажа яна, – я лепш проста перапішу. Напішу пра нешта іншае. Скажам, пра трамвайнае дэпо.

– Уяўляю сабе гэтую работу, – кажу. – Слухай, у нас тут насамрэч праблема. У нашага сябра бацькі памерлі.

– Усе? – перапытвае Маруся.

– Не, – кажу. – Часткова. Айчым.

– А што за сябар?

– Карбюратар. Памятаеш яго?

– А які ён?

– Ну, – кажу, – у яго такі сьмешны твар, далёкаўсходні. Скулы высокія, вочы вузкія, памятаеш?

– Гэта такі, – гаворыць яна, – падобны да кітайца?

– Хутчэй да мангола, – адказваю.

– А якая розьніца?

– У манголаў няма пісьмовасьці.

– А ў кітайцаў?

– А ў кітайцаў пісьмовасьць была, яшчэ калі не было манголаў.

– Так, – гаворыць Маруся, – я яго памятаю. Ты калісьці зь ім прыходзіў. І што цяпер?

– Ну, што, – кажу, – цяпер нам трэба яго знайсьці. Заўтра пахаваньне. А яго нідзе няма. Уяўляеш?

– Да, – гаворыць Маруся, – лажа. А як ты кажаш яго завуць?

– Карбюратар.

– Дзіўнае імя.

13.00 – 14.00

– Карбюратар?

– Ну.

– Слухай, – Маруся нарэшце падымае галаву і глядзіць на мяне больш-менш прытомна. – Дык гэта той чувак, у якога тата памёр?

– Айчым.

– Ды адзін хуй, – канчаткова прачынаецца Маруся. – мне ўчора тэлефанаваў ваш знаёмы, гэты, такі тоўсты, брудны.

– Какава, – кажу.

– Што?

– Завуць яго так – Какава.

– Кашмар, – кажа яна. – Вось, дык ён учора тэлефанаваў, вас шукаў.

– Табе тэлефанаваў?

– Ну, а каму? – Маруся спрабуе падняца на ногі. – Шукаў вас, казаў акурат пра гэтага вашага, як ты сказаў?...

– Карбюратара.

– О, – Карбюратара. Сказаў, здаецца, што ведае, дзе ён.

– А дзе ён?

– Карбюратар?

– Ды не Карбюратар, – я таксама падымаюся, – гэты – тоўсты ўблюдак?

– Ён у Гошы. Адтуль і тэлефанаваў.

– Хто такі Гоша?

– Ты што? – пытаецца яна. – Ты дзе жывеш? Гоша – гэта рэдактар нашай наймаднейшай газэты. Гэтая ж вось скаціна, здаецца, у яго працуе, – Маруся паказвае на соннага Сабаку.

– Гэта рэдактар, ці што? – да мяне нарэшце даходзіць.

– Ну, а я табе пра што кажу?

– А як да яго наш Какава трапіў?

– Адкуль я ведаю, – гаворыць Маруся і ідзе ў пакой.

– Пачакай! – крычу я ёй. – А ты яго тэлефон ведаеш?

– Ня ведаю, – крычыць Маруся аднекуль з кухні. – Адрас ведаю. Я зь ім спала некалькі разоў, у яго дома. У яго вялікая кватэра, тут недалёка, на Гогаля. Ён там адзін жыве.

– Усё адно, пачакай, – я знаходжу Марусю на кухні, яна корпаецца ў лядоўні, дастае адтуль слоічак зь мёдам, падае ў крэсла і пачынае есьці. – Пачакай, – паўтараю, – а што ён табе сказаў?

– Што яшчэ? – Маруся на хвіліну задумваецца. – Больш нічога. Сказаў, што ведае, дзе гэты ваш... ну карацей, у якога тата памёр... то бок – айчым. Сказаў, што калі захочаце – можаце знайсьці яго ў Гошы.