Дэпэш Мод - Жадан Сергей Страница 32

– Значыць так – вы двое сядзіце тут, у калідоры, і чакайце. А ты, – ён паказвае на мяне, – за мной.

– Добра, – кажу і заходжу ў завешаны агітацыяй кабінэт. – Колькі ў вас тут плякатаў, – кажу.

– Ты, блядзь, мне яшчэ пагавары, – нэрвуецца Мікалай Іванавіч. – Ты мне яшчэ пагавары. Я табе, блядзь, дам плякаты. Я табе што казаў? Трапіш мне на вочы – заб’ю. Казаў?

– Казалі.

– Ну?

– Мікалаю Іванавічу...

– Што?

– Прабачце. Я не зьбіраўся сёньня піць. Вы разумееце... Мы проста з хаўтураў.

– Адкуль?

– З хаўтураў.

– Зь якіх хаўтураў?

– Дэкан... – выціскаю я зь сябе.

– Што?

– Дэкан, – кажу я. – Памёр у пятніцу. Сёньня хавалі. Мы дапамаглі на могілках. Ведаеце, там яму выкапаць, цела прысыпаць.

– Сур’ёзна? – разгублена пытаецца Мікалай Іванавіч.

– Ага.

– А без матузкоў чаму ходзіш?

– Так вы ж забралі, Мікалай Іванавіч.

Мікалай Іванавіч доўга і сумна маўчыць, але матузкоў не вяртае.

– Эх, сынок-сынок. Што ж мне з табой рабіць?

– Ня ведаю, – кажу. – Бабак няма. Дэкан памёр.

– Як хоць яго звалі – твайго дэкана?

– А хер яго ведае.

– Як?

– Ну, у яго прозьвішча такое было, ведаеце...

– Разумею, – задумліва кажа Мікалай Іванавіч.

– І што за краіна такая блядская? – раптам кажа Мікалай Іванавіч. – Народ мрэ як мухі. У мяне сын у рэанімацыю трапіў.

– Як у рэанімацыю? – пытаюся.

– Ды ён, выяўляецца, тры дні таму, ноччу, палез у аптэку. Кажа, што за вітамінамі. Ну, я-та ведаю за якімі вітамінамі, мяне не абдурыш, з МАІМ-та досьведам.

– Ну?

– Вось, палез, гаўнюк малы, праз фортку, набраў там нейкіх таблетак, зжэр цэлы пачак, а калі лез назад – яго вырубіла. Так у фортцы і захрас.

– О, госпадзе, – кажу.

– Да, – Мікалай Іванавіч задумліва разглядае агітацыю за маёй сьпіною. – Раніцай народ у аптэку прыйшоў, бачаць – ён вісіць у фортцы і ня дыхае. Ну, яны перапужаліся, думаюць – усё, памёр хлопец, яны да яго – а ён дыхае.

– Здорава, – кажу.

– Што – здорава? Ён калі назад лез, штосьці там сабе вывіхнуў, а на ім яшчэ і куртка была, уяўляеш – МАЯ куртка, адным словам, ён захрас – ні туды, ні сюды. А яго пры гэтым яшчэ і кілбасіць.

– Ну і што?

– Ну, яны выклікалі хуткую. Хуткая кажа – мы яго адтуль ня выцягнем, ён парэжацца альбо задушыцца, і што рабіць? пытаюць яны ў хуткай, што рабіць, кажуць тыя, што рабіць, ня ведаем, кажуць, хай вісіць, пакуль сам ня выпадзе, дык яго ж кілбасіць, кажуць тыя, кілбасіць, кажа хуткая, ну дык падкармлівайце яго патрошку, каб ён там зусім ня кончыўся. А гэтыя прыдуркі, уяві, сапраўды пачалі яго падкармліваць. Ну, яму, уёбку-малалетку, ясная рэч, больш нічога і ня трэба, ён і ня думаў адтуль вылязаць, уяўляеш – вісіш сабе ў чужой куртцы, а цябе пры гэтым яшчэ і наркотыкамі кормяць.

– Класна, – кажу.

– Да, – гаворыць Мікалай Іванавіч... – Што класна? Ён жа, шчанюк, нават імя сваё не назваў. Я зь дзяжурства вяртаюся, а мая крычыць – сын прапаў. Уяўляеш? Добра, што яны наступнага дня ў яго ў кішэні МАЁ пасьведчаньне знайшлі.

– А чаго яны па ягоных кішэнях лазілі? – пытаюся.

– Таблетак стала шкада, я так думаю. Адным словам, наступнага дня, ужо недзе пад вечар, яны мяне знайшлі. Ну, мы разам яго і выцягнулі.

– Дык гэта ён у рэанімацыю пасьля вас ужо трапіў?

– Ты што? – насьцярожваецца Мікалай Іванавіч, – думаеш я яго біў?

– Ды не, што там.

– Я яго наагул ніколі ня біў. Мне ў падлу яго біць. У яго проста абязвожваньне арганізму, разумееш? ён жа там амаль двое сутак прасядзеў, на адных таблетках.

– Нішто сабе, – кажу.

– Да, – задумліва дадае Мікалай Іванавіч.

2.05

– Ты што – ведаеш яго?

– Так – сустракаліся калісьці.

– Ну і знаёмыя ў цябе.

– Дзякуй, што наагул адпусьціў. Сядзелі б зараз у камэры.

– Яшчэ і апошні каньяк забраў. Як мы цяпер – без каньяку?

– У цябе ўсё адно пякотка ад яго.

– Ладна, паехалі ўжо куды-небудзь. А то тут проста нейкая камэнданцкая гадзіна, – і Вася адцягвае мяне ад уваходу ў руус.

Пачакай, кажу я, мне адліць трэба, потым, нэрвуецца Вася, потым адальлеш, не магу, адказваю, адыходжу за рог шэрай будыніны, начыненай газавымі камэрамі, і яшчэ нават не пасьпяваю зрабіць сваю чорную справу, як аднекуль з-за рога выбягае Мікалай Іванавіч, некуды імчыць, але ўсё-ткі заўважае мяне, сумна качае галавой, эх, маўляў, сынок, сынок, і бяжыць кудысьці ў ноч.

2.35

Да вакзалу мы даяжджаем без прыгод, таксіст усю дарогу круціць носам і праветрывае салён, абрыганага Сабаку гэта нэрвуе, але мы яго стрымліваем, каля прыгараднага Сабака пачынае крычаць, што нічога гэтай суцы плаціць ня трэба, што ён на нас, маўляў, нядобра глядзеў усю дарогу, ага, кажу я Сабаку, сурочыў ён цябе, ладна, супакойся, кіроўца напужаны, Вася таксама супакойвае Сабаку, мы плоцім колькі там трэба і ідзем на вакзал.

3.45

Электрычка павольная-павольная, вагоны халодныя і пустыя, падлогу, відаць хтосьці толькі што памыў, уласна – не памыў, а шчодра паліў халоднай бруднай вадой, нас трасе, на вакзале мы папрасілі Сабаку зьбегаць купіць у кіёску што-небудзь пажэрці, Сабака купіў дзьве паўтаралітровыя пляшкі мінэралкі, так што ён іх цяпер і трымае, мы сядзім у пустым халодным вагоне, ні табе грыбнікоў, ні дзембеляў, нават міліцыі няма, уся міліцыя зараз выконвае плян недзе ў сваім Кіеўскім раёне, дзе яшчэ засталіся хаця б якія жывыя людзі, хоць бы нехта, каго можна зацягнуць у газавую камэру, мы перажылі сваю камэнданцкую гадзіну і ўпарта намагаемся цяпер выехаць кудысьці ў нікуды, ну, хоць куды-небудзь.

Толькі дзеці мітусяцца па вагоне, мы яшчэ толькі зайшлі, яны ўжо сядзелі ў нашым вагоне, яны прыехалі ў ім аднекуль з дэпо, нас-та з Васем яны дакладна не спужаліся б, яны, здаецца, наагул нічога не баяцца, такое ўражаньне, што яны ўжо ўсё ў сваім жыцьці перажылі, са сьмерцю ўключна, ну, але пры адным выглядзе незадаволенага абрыганага Сабакі, яны перапужаліся і зьбіліся ў зграю, вы адкуль? пытаецца Вася, і яны пачынаюць нешта распавядаць, што, маўляў, тут і жывуць, у электрычцы, начуюць па вагонах, асабліва цяпер, калі дажджы, катаюца да канцавой, потым вяртаюцца назад у горад, часам начуюць у міліцыі, але міліцыя іх звычайна адпускае, каб яны не нанесьлі ім у камэры рознай заразы, так і жывуць, нядрэнна, дарэчы, жывуць, не найгорш.

Нарэшце яны ўздымаюцца і ідуць у суседні вагон. Гэта для іх нібы перайсьці з кухні ў вітальню, акупавалі цягнік і катаюцца па адным і тым самым маршруце, як завядзёныя, або праклятыя.

Я спрабую заснуць, але мяне ўвесь час выкідае са сну, нібы няўдалага сэрфінгіста з хвалі, і я пачынаю ціха стагнаць.

– Табе што – дрэнна? – пытаецца Вася.

– Ныркі штосьці ныюць.

– Да, растрэсла цябе.

– Ага, растрэсла. канешне – растрэсла.

У тыя кароткія хвіліны, калі я ўсё ж устаю на сваю хвалю, утрымліваюся на дошцы і лячу ўніз, я сьню двух анёлаў – адзін таўсьцейшы, другі вышэйшы, яны выходзяць у калідор і пачынаюць хуячыць адзін аднаго, пер’е ляціць ва ўсе бакі, і іхныя доўгія жаночыя пазногці, якімі яны драпаюць адзін аднаму твары і пад якімі запяклася соль нябёсаў, пабліскваюць у паветры, як нажніцы ў руках спраўных краўцоў, яны б’юць адзін аднаго па твары, і ўжо іхныя кулакі перамазаныя крывёй, і раптам адзін зь іх падае, б’ецца галавой аб халодную калідорную плітку, і той – вышэйшы – які перамог, падыходзіць да яго і цалуе яго ў паўнаватыя крывавыя вусны, зь якіх пачынае выцякаць пастэрызаванае малако.

Мне сьніцца, што я – лёгкія гэтага анёла, я адчуваю, як доўга і старанна нехта біў яго – майго анёла, акурат па той частцы яго поўнага цела, дзе знаходжуся я, цяжкімі футбольнымі буцамі, я паволі пераварочваюся ў ягоным целе, увесь ў рубцах і ранах, з маіх ранаў праступае малако, я спрабую ўхіліцца ад удараў, але мне проста няма куды ўхіляцца, таму што я цалкам залежу ад таго, у чыім целе я знаходжуся, хто прыкрывае мяне сабой і хто ўвесь час мяне выкарыстоўвае, мне застаецца толькі цярпець і назіраць, як гэтае малако праступае скрозь усе мае поры, скрозь кожны надрэз, скрозь кожную рваную рану, скрозь кожны шнар, выцякае зь мяне разам з маім болем, разам з маім страхам, разам з маім жыцьцём.